Η επόμενη ημέρα της Πολιτικής Αλλαγής

 Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ υπονομεύει την ελληνική γεωργία και τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας μας. Είναι προσβολή στους συνεπείς Έλληνες αγρότες.

Η ζημιά, που εκτιμάται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι θεσμική, ηθική και πολιτική.

Οι Έλληνες αγρότες, που καθημερινά μοχθούν για να κρατήσουν ζωντανή την ύπαιθρο, νιώθουν σήμερα αδικημένοι. Βλέπουν το έργο τους να απαξιώνεται, την αξιοπιστία τους να αμφισβητείται και τις προσπάθειές τους να επισκιάζονται από τη διαφθορά, το ρουσφέτι και την έλλειψη αξιοκρατίας.

Ποιος θα θελήσει να επενδύσει σε έναν αγροτικό τομέα που μοιάζει να κυβερνάται από σκιές και όχι από κανόνες;

Η ελληνική γεωργία δεν αντέχει άλλη απαξίωση. Όσοι εργαζόμαστε και εμπλεκόμαστε με την αγροτική παραγωγή και ανάπτυξη έχουμε μπροστά μας ένα κρίσιμο καθήκον: να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη, να προστατεύσουμε τους έντιμους αγρότες και να διασφαλίσουμε ότι η χώρα μας θα στέκεται με αξιοπρέπεια απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Η επόμενη μέρα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ πρέπει να μας βρει με καθαρούς κανόνες, διαφάνεια και σεβασμό σε αυτούς που πραγματικά παράγουν.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος σκανδάλου

 

Πώς ένας ευρωπαϊκός ορισμός, μια “τεχνική λύση” και ένας κανονισμός άνοιξαν τον δρόμο για το μεγαλύτερο σκάνδαλο άμεσων ενισχύσεων στη χώρα.

Του Θανάση Πετρόπουλου

Γραμματέα Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων βοσκοτόπων στην Ελλάδα δεν προέκυψε αιφνιδίως. Δεν ήταν αποτέλεσμα ενός λάθους. Ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας σειράς πολιτικών επιλογών, νομοθετικών στρεβλώσεων και διαχειριστικών αποτυχιών που συστηματικά υπονόμευσαν τη διαφάνεια και τη νομιμότητα στη διαχείριση των ευρωπαϊκών ενισχύσεων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Η αρχή έγινε το 2005, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε από τα κράτη-μέλη την ψηφιακή αποτύπωση των βοσκήσιμων εκτάσεων, εισάγοντας έναν ενιαίο, αλλά ακατάλληλο για τα μεσογειακά δεδομένα, ορισμό «βοσκοτόπου». Το ελληνικό τοπίο, με τις θαμνώδεις και ξυλώδεις εκτάσεις, αποκλείστηκε από τον επιλέξιμο χάρτη, καθώς δεν πληρούσε τα πρότυπα της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.

Η αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων να πείσουν τις Βρυξέλλες για την αναγνώριση της ιδιαιτερότητας του μεσογειακού τοπίου βόσκησης, είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή προστίμων ύψους 650 εκατ. ευρώ. Παρότι το 2020 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, υποχρεώνοντας την Ε.Ε. να επιστρέψει 466 εκατ. ευρώ, η πολυετής ζημία είχε ήδη πλήξει το κύρος της χώρας και την αξιοπιστία των μηχανισμών ελέγχου.

Το 2015, εν μέσω αδιεξόδων, θεσμοθετήθηκε η λεγόμενη «τεχνική λύση» μέσω της ΚΥΑ 873/55993. Πρόκειται για μια προσωρινή μεθοδολογία που υποκαθιστούσε το ελλιπές κτηματολόγιο και την απουσία κυρωμένων δασικών χαρτών, κατανέμοντας βοσκοτόπια εικονικά, χωρίς σύνδεση με την πραγματική γεωγραφία της εκμετάλλευσης. Με απλά λόγια, τα ζώα μπορούσαν να έβοσκαν στην Κρήτη, αλλά δηλώνονταν βοσκοτόπια στην Μακεδονία. Η λύση αυτή, αν και προσωρινή, μετατράπηκε σε θεσμική στρέβλωση που παραμόρφωσε πλήρως το σύστημα επιδοτήσεων.

Το 2017, ο Κανονισμός OMNIBUS (2017/2393) «νομιμοποίησε» στην πράξη αυτή τη στρέβλωση. Αναγνώρισε τις παραδοσιακές βοσκήσιμες εκτάσεις του Νότου, αλλά ταυτόχρονα επέτρεψε την επιδότηση ακόμη και φυσικών προσώπων που δεν διέθεταν ζώα, εφόσον δήλωναν την ιδιοκτησία ή τη χρήση βοσκοτόπων. Η θεσμική αυθαιρεσία πλέον είχε ευρωπαϊκή κάλυψη.

Το 2020, ο τότε Πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ κατήγγειλε υποθέσεις παράνομων επιδοτήσεων. Το 2023, η προϊσταμένη Εσωτερικού Ελέγχου εντόπισε σωρεία παρατυπιών και ξεκίνησε εσωτερική έρευνα. Το 2024, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO) παρενέβη και ο ΟΠΕΚΕΠΕ τέθηκε σε καθεστώς ευρωπαϊκής επιτήρησης από τη DG AGRI. Οι όροι αυτής της επιτήρησης ήταν αυστηροί: άμεση κατάθεση σχεδίου αποκατάστασης και αντιμετώπιση της υποστελέχωσης του οργανισμού, διαχωρισμό’ αρμοδιοτήτων από το ΥΠΑΑΤ, έλεγχος της διαχειριστικής διαπίστευσης και ενδεχόμενο αποκλεισμού από τη διαχείριση των ευρωπαϊκών ενισχύσεων.

Οι έφοδοι της ΕΛ.ΑΣ. και της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας στα γραφεία του ΟΠΕΚΕΠΕ στην Αθήνα και στην Κρήτη, αποκάλυψαν στο ευρύ κοινό, το εύρος του σκανδάλου. Διερευνώνται σύμφωνα με το δελτίο τύπου της EPPO παράνομες επιδοτήσεις που είχαν χορηγηθεί σε πρόσωπα χωρίς δικαιώματα ή χωρίς ζώα, σε περιόδους που εκτείνονται τουλάχιστον από το 2019 ως το 2022 με προεκτάσεις ως το 2024. Ένα καθεστώς που λειτουργούσε «εν πλήρει γνώσει» όσων είχαν πολιτική ευθύνη.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι βαθύτατα πολιτικό.

Δεν είναι απλώς μια σειρά από «αστοχίες». Είναι η θεσμική αποτυχία του κράτους να διαχειριστεί με διαφάνεια και δικαιοσύνη τους ευρωπαϊκούς πόρους. Είναι το αποτέλεσμα της ανοχής, της ατιμωρησίας και της απουσίας πολιτικής βούλησης για ριζικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση.

Το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής έχει προειδοποιήσει επανειλημμένως για τη στρέβλωση του μηχανισμού επιδοτήσεων, έχει καταθέσει προτάσεις για τη ριζική αναδιάρθρωση του ΟΠΕΚΕΠΕ και ζητά από την κυβέρνηση να αναλάβει επιτέλους την ευθύνη.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για παλινωδίες. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ πρέπει να μεταρρυθμιστεί από τη ρίζα: με θεσμική αυτονομία, επαναπιστοποίηση, διαχωρισμό αρμοδιοτήτων από το Υπουργείο, διαφανείς διαδικασίες πληρωμών και νέο πλαίσιο λειτουργίας βασισμένο στις αρχές της χρηστής διοίκησης.

Η εμπιστοσύνη του αγροτικού κόσμου έχει κλονιστεί. Είναι χρέος μας να την αποκαταστήσουμε. Με πράξεις, όχι με ευχολόγια.

 

Η ΚΑΠ μετά το 2027: Η Ελλάδα μπροστά σε ιστορικές προκλήσεις και ευκαιρίες

 

Του Αθανάσιου Πετρόπουλου 

Γραμματέα Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής 

 

Όταν σχεδιάζεις την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), οφείλεις να έχεις το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Στις αλλαγές που έρχονται, αλλά κυρίως σε εκείνες που οφείλουμε να προτείνουμε, ώστε να διαμορφώσουμε τη μεγάλη εικόνα της επόμενης ημέρας. Οι αλλαγές στον αγροτικό τομέα συχνά προκαλούν ανησυχία, καθώς διαταράσσουν τη συνήθη πρακτική. Πολλοί επιλέγουν τη σταθερότητα: να καλλιεργούν τις ίδιες ποικιλίες, να εφαρμόζουν τις παραδοσιακές τεχνικές, να προσβλέπουν στις ίδιες ενισχύσεις. Η προοπτική της αλλαγής τρομάζει. Γι’ αυτό και, συχνά, επιλέγουμε να αναλωνόμαστε σε απολογισμούς του παρελθόντος ή στη διαχείριση του παρόντος, αντί να επεξεργαστούμε με τόλμη το μέλλον. 

Στην Ελλάδα, η ύπαρξη μιας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής οδήγησε διαχρονικά σε έναν εθνικό εφησυχασμό. Το αφήγημα ήταν απλό: η Ευρώπη αποφασίζει, εμείς υλοποιούμε. Όμως, σε όλη την υπόλοιπη Ε.Ε., η συζήτηση για την ΚΑΠ μετά το 2028 έχει ήδη ξεκινήσει. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η δημόσια ατζέντα επικεντρώνεται στα λάθη του παρελθόντος ή, το πολύ, στην αναθεώρηση του ισχύοντος πλαισίου. 

Η μεγάλη θεσμική αλλαγή που δρομολογείται στην Ε.Ε. είναι η δημιουργία ενός Ενιαίου Ταμείου, το οποίο θα ενοποιεί όλους τους επιμέρους χρηματοδοτικούς μηχανισμούς, συμπεριλαμβανομένης της ΚΑΠ. Παράλληλα, η ατζέντα της Ευρωπαϊκής Άμυνας αποκτά νέα δυναμική, με την πρόβλεψη για επενδύσεις 800 δισ. ευρώ. Οι δημοσιονομικές προτεραιότητες αλλάζουν και η αγροτική πολιτική καλείται να επαναπροσδιοριστεί στο νέο πλαίσιο. 

Η πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. δημιουργεί σοβαρές προκλήσεις. Το δημοσιονομικό κόστος ένταξής της στην ΚΑΠ εκτιμάται στα 96,6 δισ. ευρώ. Η χώρα διαθέτει περισσότερα απο 450 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργήσιμης γης – δηλαδή πάνω από το ένα τέταρτο του συνόλου της Ε.Ε. – ενώ το 25% αυτής της έκτασης ελέγχεται από μόλις 70 μεγάλες επιχειρήσεις. Το παράδειγμα της εταιρείας Kernel, που δύναται να εισπράττει έως και 148 εκατ. ευρώ ετησίως, είναι ενδεικτικό της νέας πραγματικότητας. Εάν δεν υιοθετηθούν μηχανισμοί όπως ανώτατα όρια ενίσχυσης (cap) ή μεταβατικές περίοδοι, τότε οι μικρομεσαίοι αγρότες των υφιστάμενων κρατών-μελών θα υποστούν σοβαρές απώλειες. 

Εξίσου κρίσιμη είναι η συζήτηση για την εξωτερική σύγκλιση, δηλαδή την κατανομή ίσης ενίσχυσης ανά στρέμμα σε όλα τα κράτη-μέλη. Αν και φαινομενικά δίκαιη, μια τέτοια κατανομή θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα, η οποία σήμερα λαμβάνει κατά μέσο όρο 48,7 ευρώ/στρέμμα – τη δεύτερη υψηλότερη ενίσχυση στην Ε.Ε. – σε αντίθεση με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο των 26,1 ευρώ. Εάν εφαρμοστεί αυτή η προσέγγιση, η χώρα μας θα χάσει πάνω από 1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. 

Η ισότητα δεν ισοδυναμεί με δικαιοσύνη. Η δίκαιη κατανομή ενισχύσεων προϋποθέτει την αναγνώριση των ιδιαιτεροτήτων κάθε χώρας: της δομής των εκμεταλλεύσεων, των εδαφικών περιορισμών, των αναγκών των κατ’ επάγγελμα αγροτών. Στην Ελλάδα, το 88% των εκμεταλλεύσεων είναι μικρές ή πολύ μικρές. Δεν μπορούμε να στερήσουμε ενισχύσεις από αυτούς που συντηρούν τη γεωργική μας ταυτότητα για να χρηματοδοτήσουμε υπερσυγκεντρωμένες παραγωγικές μονάδες. 

Η Πράσινη Συμφωνία, αν και αναγκαία, δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς ευελιξία. Δεν μπορούμε να επιβάλουμε οριζόντια περιβαλλοντικά πρότυπα σε χώρες με χαμηλό οικολογικό αποτύπωμα όπως η Ελλάδα, χωρίς αντισταθμιστικά μέτρα και ειδικά εργαλεία μετάβασης. 

Μέχρι σήμερα, η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) δεν αποτελεί απλώς ένα εργαλείο κατανομής επιδοτήσεων. Είναι ο μεγαλύτερος διανεμητικός μηχανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βασικός πυλώνας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θεμέλιο της διατροφικής ασφάλειας, της περιφερειακής ισορροπίας και της περιβαλλοντικής ανθεκτικότητας. 

Η επερχόμενη διαπραγμάτευση για την Κοινή Αγροτική Πολιτική μετά το 2027 δεν είναι μια τεχνοκρατική διαδικασία· είναι μια στρατηγική επιλογή για το μέλλον της γεωργίας και της συνοχής της Ευρώπης. 

Η Ελλάδα, μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας για 44 χρόνια, δεν έχει αξιοποιήσει πλήρως τη δυναμική της ΚΑΠ. Οι στρατηγικές ελλείψεις στην αγροτική πολιτική, η περιορισμένη στήριξη των συνεταιρισμών, η υποβάθμιση της αγροτικής εκπαίδευσης και η έλλειψη επενδύσεων σε καινοτομία αποτυπώνονται σε ένα μοντέλο γεωργίας που πασχίζει να ανταγωνιστεί σε διεθνές επίπεδο. 

Στην επόμενη προγραμματική περίοδο (μετά το 2028), η Ελλάδα θα βρεθεί ενώπιον κρίσιμων ερωτημάτων: Θα υπάρχει ενιαίο ευρωπαϊκό ταμείο με κοινή διαχείριση πόρων; Θα οδηγηθούμε σε εθνικοποίηση της αγροτικής πολιτικής; Πώς θα κατανεμηθούν οι πόροι μεταξύ του Πυλώνα Ι (άμεσες ενισχύσεις) και του Πυλώνα ΙΙ (αγροτική ανάπτυξη); Θα διατηρηθεί το ύψος των άμεσων ενισχύσεων; Ποια θα είναι η σχέση της νέας ΚΑΠ με την Πράσινη Συμφωνία; 

 

Σε κάθε περίπτωση,  

Η χώρα μας στο νέο πλαίσιο διεκδίκησης οφείλει να προτάσσει μια στρατηγική για την ΚΑΠ που να βασίζεται στη δίκαιη κατανομή ενισχύσεων, στην ενίσχυση των κατ’ επάγγελμα αγροτών, στην εθνική αυτάρκεια και επισιτιστική ασφάλεια, στη στήριξη της υπαίθρου και των οικογενειακών εκμεταλλεύσεων, στην προώθηση της αγροτικής καινοτομίας και της ψηφιακής γεωργίας. 

Η επόμενη ΚΑΠ δεν πρέπει να είναι αποτέλεσμα τεχνοκρατικών ισορροπιών, αλλά έκφραση πολιτικής βούλησης για μια δίκαιη, βιώσιμη και ανταγωνιστική γεωργία. Η Ελλάδα οφείλει να προσέλθει στη διαπραγμάτευση με σχέδιο, σαφή εθνική γραμμή και την ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συναίνεση. 

Αγροτική γη στην Ελλάδα, μια ιστορία 204 χρόνων.

Από τις πρώτες ημέρες του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας, η διανομή των αγροτικών εκτάσεων αποτέλεσε πεδίο κοινωνικής διεκδίκησης μεταξύ των αγωνιστών. 

Οι εθνικές γαίες—οι αγροτικές εκτάσεις που ανήκαν προηγουμένως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε μουσουλμάνους πολίτες ή σε μουσουλμανικά θρησκευτικά ιδρύματα—δημιούργησαν το πρώτο αγροτικό ζήτημα της χώρας. Αυτές οι εκτάσεις εντοπίζονταν κυρίως στην Πελοπόννησο, στα νησιά και στη Στερεά Ελλάδα.

Το ζήτημα των εθνικών γαιών δεν προέκυψε μόνο ως αποτέλεσμα της απελευθέρωσης αυτών των περιοχών, αλλά λειτούργησε και ως κίνητρο στρατολόγησης χωρικών για τον αγώνα. 

Η προοπτική απόκτησης γης αποτέλεσε ανταμοιβή για τη συμμετοχή τους στον απελευθερωτικό αγώνα, ενισχύοντας το συλλογικό όραμα των αγωνιστών: να απελευθερώσουν τη γη των προγόνων τους, η οποία θα τους ανήκε και θα τους εξασφάλιζε τα προς το ζην. 

Αυτό το όραμα ενίσχυσε τον δεσμό τους με τις απελευθερωμένες εκτάσεις και καλλιέργησε την εθνική τους συνείδηση.

Η πρώτη διοικητική πράξη που κατοχύρωσε αυτή την προσδοκία ήταν η «Εγκύκλιος της Στεμνίτσας». Στις 30 Μαΐου 1821, η Γερουσία της Πελοποννήσου καθόρισε τις διαδικασίες διανομής της γης.

Η πολιτική της διανομής πολλών μικρών ιδιοκτησιών συμβάδιζε με τις επιδιώξεις του πρώτου κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος επιθυμούσε η δύναμη της γης να ανήκει σε πολλούς και όχι μόνο στους προεστούς. 

Τελικά, το ζήτημα των εθνικών γαιών επιλύθηκε το 1871, ενώ το 1922 διανεμήθηκαν τα τσιφλίκια και οι εκτάσεις που απελευθερώθηκαν στις βόρειες επαρχίες της χώρας.

Σήμερα, 204 χρόνια μετά την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, καταγράφονται στην Ελλάδα περίπου 530.000 γεωργικές εκμεταλλεύσεις, εκ των οποίων το 97% είναι οικογενειακής μορφής.

Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες αναδιανομής της γεωργικής γης στη νεότερη ιστορία της χώρας, ο πολυτεμαχισμός της παραμένει ένα χρόνιο διαρθρωτικό πρόβλημα που εμποδίζει την αγροτική ανάπτυξη. Πολλές μελέτες έχουν προτείνει τη δημιουργία μεγαλύτερων εκμεταλλεύσεων, αλλά οι προσπάθειες αυτές είχαν περιορισμένα αποτελέσματα.

Ο Έλληνας αγρότης διατηρεί μια μοναδική σχέση αγάπης με τη γη του, την οποία προτιμά να μεταβιβάζει παρά να πουλά.

Το ζήτημα της διαχείρισης και αξιοποίησης της αγροτικής γης παραμένει επίκαιρο, υπογραμμίζοντας τη διαχρονική σημασία της γης στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας.

Κλιμάκιο του ΠΑΣΟΚ στην Καβάλα

ΠΑΣΟΚ : "Επίθεση" στην Κυβέρνηση για την εγκατάλειψη του αγροτικού τομέα

Η ελιά είναι το εθνικό μας δέντρο.

Η ελιά είναι το εθνικό μας δέντρο.

Τα ελαιόδεντρα καταλαμβάνουν έκταση 8 εκατομμύριων στρεμμάτων, μακράν τα περισσότερα στρέμματα από οποιαδήποτε άλλη καλλιέργεια (πηγή: ΕΛΣΤΑΤ 2022).

Συμβάλει στην εθνική οικονομία με εξαγωγές που εισφέρουν πάνω από 1δις€ από το λάδι, και 600 εκατ.€ από τις βρώσιμες ελιές (πηγή: ΚΕΠΕ 2023).

Ως καλλιέργεια εισπράττει από την ΚΑΠ τα λιγότερα χρήματα συγκριτικά με άλλες καλλιέργειες (δεν συμπεριλαμβάνεται στις συνδεδεμένες ενισχύσεις, πηγή Σ.Σ. ΚΑΠ) και αποζημιώνεται μόλις κατά το ¼ των εισφορών παραγωγών από τον ΕΛΓΑ (πηγή: δημοσίευμα Agronews 21/10/2023)

Ενώ στους περισσότερους ελαιώνες έχουν γίνει οι ενδεικνυόμενες καλλιεργητικές εργασίες, η παρατεταμένη ανομβρία έχει συρρικνώσει του καρπούς.

Η Ελληνική πολιτεία αφήνει τους ελαιοπαραγωγούς απροστάτευτους!!! Δεν έχει προχωρήσει σε τροποποίηση του κανονισμού λειτουργίας του ΕΛΓΑ, δεν εξετάζει την περίπτωση αποζημίωσης για την απώλεια παραγωγής, δεν σχεδιάζει έργα υποδομής που θα περιορίσουν τις αρνητικές συνέπειες των κλιματικών μεταβολών.

 

 

«Η Μονή της Χώρας τζαμί… τότε θα τα πούμε μια άλλη στιγμή»

Η Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη, ένα μοναδικό καλλιτεχνικό δημιούργημα Βυζαντινής αρχιτεκτονικής, αριστουργηματικών ψηφιδωτών, σύμβολο ορθόδοξης πίστης, χαρακτηρισμένο από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς,  με απόφαση των Τουρκικών Αρχών θα λειτουργεί ως μουσουλμανικό τέμενος.

Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιλέγει να μετατρέπει τα Ιστορικά Μνημεία του Χριστιανισμού σε τζαμιά;

Είναι προφανές ότι ως νέος «πορθητής», θέλει να επιβεβαιώσει στο ισλαμικό ακροατήριο της χώρας του, την κυριαρχία του νέο οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού.

Η Τουρκία βαδίζει στο μέλλον υιοθετώντας πρακτικές της πιο σκοτεινής περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας, του Μεσαίωνα. «Κλείνει το μάτι» στους απανταχού φονταμενταλιστές του ισλάμ που θέλουν να κάνουν αισθητή την κυριαρχία τους στους «άπιστους», αδιαφορώντας για τον σεβασμό της θρησκευτικής διαφορετικότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ιστορικών μνημείων άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, υποθέτοντας πρακτικές Τσιχάντ θέλουν να επιβάλλουν παντού τους νόμους της Σαρίας.

Και το σημαντικότερο, σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή για την ανθρωπότητα με γεωπολιτικές ανακατατάξεις, βάση σχεδίου, επιλέγει να απομακρύνεται από την Ιδέα της Ευρώπης.

Η Τουρκία του ισλαμιστή Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από νωρίς είχε δείξει τις προθέσεις της.

Προηγήθηκε η μετατροπή της Αγίας Σοφίας του Θεού στη Νίκαια της Βιθυνίας σε Τζαμί. Η είδηση πέρασε στα ψιλά γράμματα. Ο Πόντος πλέον είναι πολύ μακριά για την Ευρώπη και το «ξανθό γένος» τότε έκανε μπίζνες με τους Τούρκους.

Ακολούθησε η Αγιά Σοφιά, ο ναός - σύμβολο της ορθόδοξης εκκλησίας, που συστηματικά και μεθοδικά μετατράπηκε σε χώρο λατρείας για τους μουσουλμάνους.

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη αντί να αναδείξει το θέμα και να ζητήσει κυρώσεις από τους διεθνείς οργανισμούς και την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιλέγει τη χλιαρή αντίδραση των ανακοινώσεων μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών.

Την Δευτέρα 13 Μαΐου ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας θα συναντηθεί στην Άγκυρα με τον Τούρκο ομόλογό του στο πλαίσιο Οικοδόμησης μέτρων Εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο χωρών.

Για τις 15 Μαΐου η Τουρκία με NAVTEX δεσμεύει προκλητικά και αμφισβητεί περιοχές ευθύνης της Ελλάδας στο κεντρικό Αιγαίο.

Η Ελλάδα υιοθετεί απέναντι στην Τουρκία την πολιτική του κατευνασμού, όταν θα έπρεπε να στείλει στον ισλαμιστή πρωθυπουργό της ένα σαφές μήνυμα: “θα τα πούμε μια άλλη στιγμή”.