Ιανουάριος 1996, Λάρισα, κόμβος Βιοκαρπέτ. Οι Αγρότες
κατεβάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους, και κόβουν την Ελλάδα στα δύο για 58
ημέρες. Νέοι καπεταναίοι εμφανίζονται στον κάμπο της Θεσσαλίας, ο Μπούτας από
το ΚΚΕ, ο Νασίκας από τη ΝΔ. Δεν πρόκειται για ιστορικό συμβιβασμό, πρόκειται
για συλλογικές διεκδικήσεις. Ένα σύνθημα τους ενώνει και το φωνάζουν όσο πιο
δυνατά μπορούν για να ακουστεί από το Μαξίμου ως τις Βρυξέλλες , ¨Όλα τα Κιλά ,
όλα τα Λεφτά.¨
Είναι η εποχή που η Ευρώπη αποφάσισε να αλλάξει αγροτική
πολιτική. Από την εποχή των επιδοτήσεων μεταβαίνει στην εποχή των ποσοστώσεων
και η Ελλάδα από την εποχή του Παπανδρέου στην εποχή Σημίτη .
Θα ακολουθήσουν και τα επόμενα δύο χρόνια αγροτικές κινητοποιήσεις,
μέχρι το 1998 που ο στρατηγός Τσουκάτος θα δώσει εντολή στα ΜΑΤ να σκάσουν τα
λάστιχα των Τρακτέρ. Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα σπίτια τους μέσω
βουκανιζατέρ και το ΠΑΣΟΚ θα απολέσει για πάντα την προνομιακή του σχέση με τον
αγροτικό πληθυσμό που είχε δομηθεί μέσω του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είκοσι χρόνια μετά, στήνονται πάλι μπλόκα, μόνο οι συνθήκες
και τα αιτήματα των αγροτών είναι εντελώς
διαφορετικά, η αντιμετώπιση όμως από το κράτος παραμένει η ίδια. Πάγια τακτική
των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι να ενοχοποιεί όποια κοινωνική αμάδα
διεκδικεί. Έγινε με τους κοπανατζήδες δημοσίους υπαλλήλους, έγινε με τους ελευθέρους
επαγγελματίες που δεν κόβουν αποδείξεις, τώρα γίνεται με τους αγρότες που
κυκλοφορούν με πολυτελέστατα τζιπ στο Κολωνάκι..
Είναι προφανές πως μεγάλο μέρος του γεωργικού εισοδήματος
προέρχεται από τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις. Η λογική είναι απλή,
επιδοτώ την γεωργία για να έχω τα είδη διατροφής σε προσιτές τιμές για τους
πολλούς και σε αυτή τη λογική στηρίζεται η γεωργική παραγωγή της Ευρώπης και των
Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Σίγουρα τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, όλα τα πολιτικά
κόμματα χάιδεψαν αυτιά στους αγρότες. Τους αντιμετώπισαν ψηφοθηρικά, τους έταξαν
και τους έδωσαν προνόμια πολύ περισσότερα από αυτά των άλλων παραγωγικών κλάδων.
Όμως η εικόνα των ευκατάστατων αγροτών που παλεύουν πάνω στο
άλογο για το παντεσπάνι τους και όχι για το ψωμί τους, απέχει πολύ από την
πραγματικότητα. Οι αγροτικές εργασίες είναι δύσκολες και κοπιαστικές, γίνονται
κάτω από αντίξοες συνθήκες και δεν μπορεί ο καθένας μας να τις κάνει. Η
πλειοψηφία των αγροτών έχουν μικρό γεωργικό κλήρο, τα εισοδήματα τους είναι χαμηλά
και η χώρα μας δεν διαθέτει οργανωμένο δίκτυο προώθησης αγροτικών προϊόντων.
Αρχή της οικονομικής κρίσης, πολύ ινστρούχτορες της πολιτικής διανόησης του
τόπου, προέτρεψαν τους νέους ανέργους να στραφούν στον πρωτογενή τομέα.
Ελάχιστοι επέστρεψαν στα χωριά και πολύ λιγότεροι τα κατάφεραν. Δυστυχώς στην
Ελλάδα τα παραμύθια και τα όνειρα έχουν πάψει να έχουν happy end. Δεν υπάρχουν
οι συνθήκες για επιχειρηματικότητα, πολύ περισσότερο για επιχειρηματική
γεωργία.
Σε αυτές τις αγροτικές κινητοποιήσεις τα τρακτέρ έχουν
διαφορετικό προσανατολισμό, δεν κοιτάζουν τη δύση, δεν στοχεύουν τις Βρυξέλλες.
Είναι η πρώτη φορά που αγρότες απευθύνονται μόνο στην Αθήνα. Δεν διεκδικούν να
πάρουν, άλλα αγωνίζονται για να δώσουν τα λιγότερα από αυτά που τους ζητάνε.
Είναι αγώνας επιβίωσης, όπως είναι και για τους περισσότερους Έλληνες. Το
ασφαλιστικό που προτείνει η κυβέρνηση είναι ουσιαστικά μέρος του φορολογικού.
Είναι πρώτη φορά που κινητοποίηση στα μπλόκα μοιάζει μάλλον
αυθόρμητη παρά κατευθυνόμενη, καθώς τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ενώσεις
απουσιάζουν.
Απορίας άξιο, δεν είναι για τι ξεσηκώνονται οι αγρότες,
είναι γιατί οι υπόλοιπες παραγωγικές τάξεις σιωπούν. Ίσως μια βόλτα από τα
μπλόκα να τους πείσει πως κανένα πρόβατο
δε γλίτωσε τη σφαγή παραμένοντας στη στάνη.
